اطفای حریق اتوماتیک با آب

اطفاء حریق با آب 

قدیمی ترین نوع اطفای حریق از دیر زمان آب بوده است که به مرور زمان به صورتهای مختلف تکامل یافته و بهینه شده است. در حال حاضر ساده ترین و کاربردی ترین نوع اطفاء اتوماتیک استفاده از افشانکهای سقفی یا دیواری در مکان تحت پوشش است . این سیستم به شبکه لوله کشی متصل و وابسته به کاربری مربوطه  تحت فشار مناسب قرار گرفته است. با ترکیدن کپسول حساس به دمای مشخص مسیر آب باز شده و در محل تحت پوشش پاشیده میشود.
تقسیم بندی اطفاء اتوماتیک با پایه آب :

⦁ روش مستقیم افشانک با لوله خشک و تر.
⦁ مخلوط آب و انواع کف. Foam Solution⦁ مه سازی با آب. Water Mist
⦁ مخلوط پودر و آب. Twin Powder

 

⦁ روش مستقیم افشانک با لوله خشک و تر:

سامانه آبپاش با افشانک با لوله تر:
در این روش از افشانکهای مجهز به سنسور حرارتی استفاده میشود و لوله های شبکه اطفاء حریق اتوماتیک همواره پر از آب هستند. با بروز آتش سوزی محفظه شیشه ای افشانکها ترکیده و آب در محل نصب آنها جاری میشود.

جدول انتخاب افشانک آبپاش:

انواع سامانه آبپاش با افشانک با لوله خشک یا طغیانی:

در این روش از افشانکها بدون سنسور هستند (باز هستند) . آب از طریق یک شیر اتوماتیک که یا بصورت دستی و یا بصورت اتوماتیک از مرکز اطفاء حریق دستور میگیرد در مدار جاری میشود. شیرهای اتوماتیک انواع و اقسام مختلف دارند که متناسب با محل تحت پوشش گزینش میشوند.

 

 

⦁ مخلوط آب و انواع کف. Foam Solution: 

برای آتش سوزی‌هایی که نوع سوخت آن‌ها روغنی است، آب نه تنها کمکی به اطفاء آن نمی‌کند بلکه ممکن است خطراتی را هم به همراه داشته باشد. این موضوع در آتش سوزی های الکتریکی هم صادق است. چون آب می‌تواند باعث برق گرفتگی شود. به همین دلیل در تکامل صنعت آتش نشانی و اطفا حریق، محصولی به نام فوم آتش نشانی تولید شده است.

مواد اولیه سازنده فوم ها:

البته به طور کلی فوم ها از آب، حلال های مختلف، مواد ضد خوردگی، رنگدانه و ... ساخته می‌شوند. در ادامه به توضیح برخی از این موارد می‌پردازیم :

رقیق کننده ها: آب اصلی‌ترین عامل رقیق کننده‌ی فوم است.

حلال های فوم اطفاء : پروپانول، بوتوکسی اتانول، اتانول، تری اتانول آمین، اتیل گلیکول، تترا اتلین گلیکول دی متیل اتر، ایزو پروپانول، پروپان دی ال حلال فوم هستند.

مواد فعال سطحی فوم : الکیل پلی گلیکو ساید، الکیل دی متیل آمید اسید، اکتیل فنوکسی پلی اتوکسی اتانول، سولفات منیزیم، فلور الکیل سورفکتنت و...

فوم های آتش نشانی نوع طبیعی :

فوم های پروتئینی منظم (PF):  فوم های پروتئینی منظم از اولین فوم های مکانیکی به شمار می‌روند که به طور قابل ملاحظه ای از زمان جنگ جهانی اول تولید و مورد استفاده قرار گرفته اند. عموما فوم هایی که پایه پروتئینی دارند از سرعت انتشار پایین تری نسبت به فوم های سنتزی برخوردارند . اما مقاومت گرمایی و پوشش مستحکم تری را ارائه می‌دهند و از خواص زیست محیطی متوسطی بهره می‌برند یا به عبارت دیگر فوم های پروتئینی نسبت به فوم های سنتزی در طبیعت تجزیه پذیرتر هستند.

منشا فوم های پروتئینی، منبع طبیعی است که از نظر پروتئین و اسید آمینه هایی همچون کراتین غنی شده باشند که می توان از سم، شاخ حیوانات، پر پرندگان و گیاهان به عنوان منابع اصلی تامین کننده  این نوع از اسید آمینه ها نام برد. نمونه‌های تغلیظ شده  آن با درصد های 3 و 6 درصد در دسترس است. این مدل از فوم را می‌توان برای مایعات قابل اشتعال و احتراقی که در مخازن نگهداری می‌شوند یا در واحدهای فرآیندی مورد بهره برداری قرار می‌گیرند یا تحت فرآیند حمل و نقل قرار گرفته‌اند، مورد استفاده قرار داد.

---

فوم های فلوروپروتئین (FPF) : فوم های فلوروپروتئین از مشتقات فوم های تغلیظ شده پروتئینی محسوب می‌شوند که مقادیر کمی از مواد فعال کننده سطحی فلوئوردار به آن اضافه می‌شود. مواد فعال سطحی فلوئوردار شیمیایی به کار گرفته در آن شبیه همان ترکیبی است که با غلظت کمتر در فوم های AFFF توسعه یافته مورد استفاده قرار می‌گیرند ولی همین مقدار کم عاملی می‌شود تا این نوع فوم نسبت به فوم پروتئینی منظم، آسان‌تر حرکت کند زیرا مواد فعال کننده سطح با کاهش دادن کشش سطحی، قدرت سیالیت آن‌ها را افزایش می‌دهد. در عمل به دلیل این که فوم های فلوروپروتئین از مزایای متعددی نسبت به فوم های پروتئین برخوردارند برای عملیات اطفاء حریق مخازن بزرگ نفتی، پالایشگاه ها، پتروشیمی ها، صنایع شیمیایی و همچنین برای تزریق فوم در زیر سطح مایعات نفتی کاربردهای گسترده و فراوانی را به خود اختصاص می‌دهند اما برای عملیات فرودگاهی کمتر مورد استفاده قرار می گیرند.

دو خاصیت بسیار مهم که فوم های فلوروپروتئین را نسبت به فوم های پروتئین در اولویت قرار می‌دهد یکی از مقاومتی است که این نوع فوم در برابر ترکیب شدن با هیدروکربن ها از خود نشان می‌دهد و دیگری میزان سازگاری فوم است که نسبت به مواد شیمیایی خشک اطفا کننده در حد بالاتری قرار دارد.

---

فوم فلوروپروتئین تشکیل دهنده لایه ی نازک (FFFP): این نوع فوم، تری اف پی تلفظ می شود. پایه ی اصلی فوم  FFF، فوم های پروتئین به اضافه مقدار مشخصی مواد فعال سطحی فلوئوردار شیمیایی است. این نوع فوم در مقایسه با فوم های FPF و AFFF از فرمولاسیون پیچیده تر و پیشرفته تری برخوردار است . به همین دلیل آن را نسبت به دیگر فوم ها تبدیل به عاملی اثر بخش تر برای اطفاء حریق های مایعات قابل اشتعال و احتراق کرده است. فوم تغلیظ شده FFFP در غلظت های 3 و 6 درصد در دسترس است.

---

فوم فلوروپروتئین با تشکیل لایه ی نازک مقاوم الکلی (AR- FFFP):

این نوع فوم از ترکیب فوم پروتئین، مواد فعال در سطح فلوئوردار شیمیایی به همراه نوعی از پلیمرهای پلی ساکارید ویژه ساخته می‌شود. زمانی که این نوع فوم برای حلال های قطبی، الکل ها و یا هیدروکربن هایی که قابل حل در آب هستند مورد استفاده قرار می‌گیرد، پلیمر پلی ساکاریدی موجود در آن با تشکیل غشاء محکمی سبب می‌شود که فوم از سوخت جدا شود و با این روش تا حد ممکن از تخریب پوشش های تولید شده خود جلوگیری به عمل می‌آورد. فوم های AR-FFFP در غلظت 3 و 6 درصد در دسترس هستند.
لطفا جهت دریافت اطلاعات بیشتر با بخش مهندسی شرکت تماس حاصل فرمائید.

https://www.spinelectric.com/extinguishing-by-water/

 

بازگشت

 

 

 

 

 

اطفای حریق اتوماتیک با گاز

  

 مقدمه

سیستم‌های اطفاء حریق با گاز به عنوان یکی از روش‌های پیشرفته و کارآمد در حفظ امنیت و جلوگیری از خسارات ناشی از حریق، از دستاوردهای مهم صنعت ایمنی و اطفاء حریق به حساب می‌آید. این سیستم‌ها با استفاده از گازهای خاص، حرارت و اکسیژن لازم برای ایجاد و حفظ حریق را مهار می‌کنند. در این مقاله، به معرفی تاریخچه، مخترع، انواع گازها و سیستم‌های اطفاء حریق با گاز، نحوه عملکرد، مزایا و معایب هر کدام از این گازها و مواد مورد استفاده می‌پردازیم.

تاریخچه و توسعه سیستم‌های اطفاء حریق با گاز

سیستم‌های اطفاء حریق با گاز به عنوان یک روش موثر برای کنترل و مهار حریق، از قرن نوزدهم میلادی و با پیشرفت تکنولوژی، به تدریج توسعه یافته است. اولین سیستم اطفاء حریق با گاز در سال 1912 توسط فرانسیس H. Kidde توسعه داده شد. این سیستم از گاز کربن دی اکسید (CO2) برای اطفاء حریق استفاده می‌کرد. از آن زمان به بعد، انواع مختلفی از گازها برای اطفاء حریق مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

مخترع سیستم اطفاء حریق با گاز

فرانسیس H. Kidde، مهندس بریتانیایی، به عنوان مخترع اولین سیستم اطفاء حریق با گاز در سال 1912 معرفی شد. او با توسعه این سیستم، نقش بسیار مهمی در بهبود امنیت ساختمان‌ها و تجهیزات صنعتی ایفا کرد.

انواع گازهای قابل استفاده در سیستم‌های اطفاء حریق

انواع گازهایی که در سیستم‌های اطفاء حریق استفاده می‌شوند، از جمله موارد مهمی هستند که برای حفظ امنیت در مقابل حریق باید به آنها توجه شود. در زیر به برخی از انواع اصلی گازهای قابل استفاده در این سیستم‌ها اشاره می‌شود:

 ۱. گازهای طبیعی خنثی (Inert Gas)

گازهای طبیعی خنثی شامل نیتروژن (N2)، آرگون (Ar)، هلیم (He)، و کریپتون (Kr) می‌شوند.  این گازهای خنثی به عنوان خنثی‌کننده‌های حریق عمل می‌کنند، یعنی با افزودن این گازها به محیط، میزان اکسیژن لازم برای ایجاد و حفظ حریق کاهش می‌یابد. این گازها بی‌ضرر برای انسان هستند و در محیط‌هایی که حضور افراد دارند، استفاده می‌شوند.

 ۲. گاز کربن دی‌اکسید (CO2)

CO2 یک گاز بی‌رنگ، بی‌بو، و بی‌ذرات است که برای اطفاء حریق استفاده می‌شود. این گاز با افزایش مقدار کربن دی‌اکسید در محیط، اکسیژن مورد نیاز برای ایجاد و حفظ حریق را از محیط حذف می‌کند. CO2 اغلب در محیط‌های صنعتی و تجاری برای اطفاء حریق استفاده می‌شود.

 ۳. گاز‌های صنعتی (Industrial Gases)

این گازها شامل گازهایی مانند هلیم، آرگون، نیتروژن، و CO2 هستند که به صورت صنعتی تولید می‌شوند. این گازها در برخی سیستم‌های اطفاء حریق به عنوان جایگزینی برای CO2 و گازهای خنثی استفاده می‌شوند و برای مهار حریق در محیط‌های صنعتی و گسترده به کار می‌روند.

 نام شیمیایی و ترکیبات گازها یا مواد

- **نیتروژن (N2)**: گازی بی‌رنگ، بی‌بو و بی‌ذرات که حجم زیادی از هوا را تشکیل می‌دهد. فرمول شیمیایی آن N2 می‌باشد.

- **آرگون (Ar)**: گازی بی‌رنگ، بی‌بو و بی‌ذرات که به صورت گرمایی بسیار پایین قابل مایع شدن است. فرمول شیمیایی آن Ar می‌باشد.

- **هلیم (He)**: گازی بی‌رنگ، بی‌بو و بی‌ذرات که بسیار سبک‌تر از هوا است. فرمول شیمیایی آن He می‌باشد.

- **کریپتون (Kr)**: گازی بی‌رنگ، بی‌بو و بی‌ذرات که به صورت گرمایی بسیار پایین قابل مایع شدن است. فرمول شیمیایی آن Kr می‌باشد.

- **کربن دی‌اکسید (CO2)**: گازی بی‌رنگ و بی‌بو که با افزایش مقدار آن در محیط، اکسیژن مورد نیاز برای ایجاد و حفظ حریق را از محیط حذف می‌کند. فرمول شیمیایی آن CO2 می‌باشد.

 مزایا و معایب هر کدام از گازها یا مواد

مزایا و معایب گازهای طبیعی خنثی (Inert Gas):

#### مزایا:
1. **بی‌ضرر برای انسان و محیط زیست**: این گازها بی‌رنگ، بی‌بو و بی‌ذرات هستند و در صورت استفاده صحیح، هیچ گونه آسیب جانبی به انسان یا محیط زیست ندارند.
2. **عملکرد کارآمد در مهار حریق**: گازهای خنثی توانایی حذف اکسیژن مورد نیاز برای ایجاد و حفظ حریق را دارند و در نتیجه می‌توانند به‌طور موثری حریق را مهار کنند.

#### معایب:
1. **هزینه بالا برای نصب و نگهداری**: گازهای خنثی اغلب به صورت فشرده در انبارهای فشار قرار دارند که نیازمند تجهیزات خاصی برای نگهداری و نصب آنها است، که ممکن است هزینه‌بر باشد.

مزایا و معایب گاز کربن دی‌اکسید (CO2):

 مزایا:
1. **عملکرد سریع و کارآمد در مهار حریق**: CO2 به سرعت اکسیژن مورد نیاز برای ایجاد و حفظ حریق را از محیط حذف می‌کند و بنابراین می‌تواند به طور سریع حریق را مهار کند.
2. **هزینه نسبتاً کمتر نسبت به سایر گازها**: CO2 یک گاز رایج و قابل دسترس است که به صورت صنعتی تولید می‌شود و هزینه نصب و نگهداری آن نسبت به برخی گازهای دیگر کمتر است.

معایب:
1. **خطر از دست دادن اکسیژن برای انسان**: استفاده از CO2 در محیط‌هایی که افراد حضور دارند، ممکن است باعث کاهش سطح اکسیژن و ایجاد خطر برای سلامتی افراد شود.
2. **بی‌اثر بودن در برخی انواع حریق**: CO2 معمولاً برای مهار حریق‌هایی که منابع انرژی زیادی مصرف می‌کنند (مانند حریق‌های گازی یا الکتریکی) موثر است، اما ممکن است در برخی حالات از این گاز برای مهار حریق‌های مواد آلی نتیجه مطلوبی حاصل نشود.

با این وجود، انتخاب گاز مناسب برای هر نوع سیستم اطفاء حریق باید با توجه به شرایط و نیازهای محیط مشخص شود.

بدنه کپسول و استانداردها 

بدنه کپسول‌های اطفاء حریق اغلب از جنس‌های مقاومی ساخته می‌شوند که در برابر شرایط حرارتی و فشاری متفاوت مقاومت داشته باشند. این بدنه‌ها معمولاً از فلزات مانند فولاد یا آلومینیوم ساخته می‌شوند، که دارای استحکام و مقاومت بالا در برابر حرارت و فشار هستند.

زخامت بدنه کپسول‌های اطفاء حریق معمولاً بین 2 تا 5 میلیمتر است، که این مقدار به اندازه کافی برای مقاومت در برابر فشارهای ایجاد شده توسط گاز اطفاء حریق و همچنین دیگر عوامل خارجی مانند ضربه‌ها و شوک‌های مکانیکی است.

برای اطمینان از کیفیت و عملکرد صحیح سیستم‌های اطفاء حریق، استانداردهای معتبری وجود دارند که تولید و نصب این سیستم‌ها باید به آن‌ها تطابق داشته باشد. به عنوان مثال، استاندارد NFPA 2001 برای سیستم‌های اطفاء حریق با گاز و گروه بین‌المللی استانداردهای الکتروتکنیک (IEC) مانند IEC 60702-2 برای کپسول‌های اطفاء حریق از جمله استانداردهای معتبری هستند که باید در طراحی و تولید این سیستم‌ها رعایت شود.

استفاده از استانداردهای معتبر در تولید کپسول‌های اطفاء حریق اهمیت بالایی دارد، زیرا این استانداردها مشخصات فنی، فرآیندهای تولید، آزمون‌های کیفیت و نحوه نصب و استفاده از این کپسول‌ها را تعیین می‌کنند و مطمئن می‌شوند که سیستم‌های اطفاء حریق به درستی عمل می‌کنند و ایمنی و حفاظت لازم را فراهم می‌کنند.

 نتیجه‌گیری

سیستم‌های اطفاء حریق با گاز از روش‌های موثر و کارآمد برای مهار حریق است که از زمان توسعه نخستین نسخه در قرن نوزدهم، به طور چشمگیری پیشرفت کرده‌اند. با توجه به انواع مختلف گازها و مواد استفاده شده، این سیستم‌ها در مقابل انواع مختلفی از حریق مورد استفاده قرار می‌گیرند و با توجه به مزایا و معایب هر کدام، می‌توانند بهترین راهکار برای ایمنی و اطفاء حریق در محیط‌های مختلف باشند.

لینک این مطلب در وبسایت" : https://www.spinelectric.com/%d8%a7%d8%b7%d9%81%d8%a7%db%8c-%d8%ad%d8%b1%db%8c%d9%82-%d8%a7%d8%aa%d9%88%d9%85%d8%a7%d8%aa%db%8c%da%a9-%d8%a8%d8%a7-%da%af%d8%a7%d8%b2/ 

بازگشت به صفحه اصلی 

سیستم اطفاء حریق

سیستم اطفاء حریق

تاریخچه :

سیستم اطفاء حریق به عنوان یکی از ابزارهای مهم و حیاتی در مبارزه با حریق، از قدیمی‌ترین دوره‌های تاریخ آغاز شده است. در طول زمان، این سیستم‌ها تکامل یافته‌اند و از روش‌های ساده ترشروع کرده، تا به فناوری‌های پیشرفته و هوشمند در حال حاضر پیشرفت کرده‌اند.

در گذشته، سیستم اطفاء حریق از روش‌های سنتی مانند استفاده از آب، خاک و سایر مواد خاموش کننده استفاده می‌کردند. از جمله روش‌های قدیمی‌تر اطفاء حریق می‌توان به استفاده از سیب‌زمینی پخته شده به عنوان مواد خاموش کننده اشاره کرد.

در سده‌های اخیر، با پیشرفت تکنولوژی، سیستم اطفاء حریق حریق به شکلی پیچیده‌تر و هوشمندتر طراحی شده‌اند. استفاده از دتکتورهای دود و حرارتی، سیستم‌های اعلام حریق، شستی‌های اتوماتیک و سایر اجزای هوشمند به منظور تشخیص و مبارزه با حریق در ساختمان‌ها و اماکن مختلف، بر اساس استانداردهای بین‌المللی توسعه یافته‌اند.

همچنین، سیستم اطفاء حریق امروزی با استفاده از فناوری‌های مدرن مانند شبکه‌های بی‌سیم، سیستم‌های هوشمند و اتصال به شبکه‌های اینترنت اشیاء (IoT)، قابلیت‌های بیشتری را برای کنترل و مدیریت بهتر حریق ارائه می‌دهند. این امکانات شامل ارسال هشدارهای خودکار، تشخیص دقیق‌تر حریق و اتصال به سیستم‌های مرکزی برای نظارت و کنترل در هر زمان و مکانی می‌باشد.

به طور خلاصه، تاریخچه سیستم‌های اطفاء حریق نشان می‌دهد که این سیستم‌ها از روش‌های سنتی تا به فناوری‌های پیشرفته امروزی، از تکاملات بسیاری عبور کرده‌اند که هدف آنها حفاظت از انسان و ممتلکات در برابر خطرات حریق بوده است.

ماشین آتش‌نشانی

اولین ماشین آتش‌نشانی به نام "شاهین" (Shaykh al-But) در سال ۶۴۷ هجری قمری (معادل سال ۱۲۴۹ میلادی) توسط نصیر الدین طوسی، یک مهندس و مخترع ایرانی، ساخته شد. این ماشین آتش‌نشانی از آهن و برنج ساخته شده بود و به دو موتور آبگرم کوهی مجهز بود که با اصطکاک بین چرخ‌ها و جاده، آب را به بالا می‌کشید تا به محل آتش‌نشانی برساند. این ماشین آتش‌نشانی به عنوان اولین ماشین آتش‌نشانی معروف است و نمادی از پیشرفت فناوری در زمینه حفاظت از زندگی و ممتلکات است.

انواع مواد خاموش کننده آتش

در سیستم اطفاء حریق از مواد مختلفی استفاده می‌شود که عمدتاً شامل آب بخار، WATER MIST و انواع گازها می‌شوند. در زیر، انواع این مواد همراه با فرمول شیمیایی آنها ذکر شده است:

1. **آب بخار (Steam) H2O

2. **واتر میست یا غبار آب (Water Mist):**

- واترمیست به صورت رشته‌ای از قطره‌های آب به صورت پوششی سریع و بسیار ریز تولید می‌شود. این قطرات آب به دلیل سرعت و فشار بالا، به اندازه کافی کوچک هستند که در معرض حرارت به سرعت تبخیر کنند و در نتیجه انرژی احتراق را تا حد زیادی جذب کنند.

3. **گازهای اطفاء حریق:**

الف) گازهای اعتیادی مانند CO2، HFC-227ea (FM-200)، HFC-125 (FE-25)، HFC-23 (FE-13)
- CO2: فرمول شیمیایی: CO2
- HFC-227ea (FM-200): فرمول شیمیایی: CF3CHFCF3
- HFC-125 (FE-25): فرمول شیمیایی: CF3CHF2
- HFC-23 (FE-13): فرمول شیمیایی: CHF3
ب) گازهای انگلقتی مانند هالون‌ها (Halons) مثل Halon 1301 (CF3Br) و Halon 1211 (CF2ClBr)
- Halon 1301: فرمول شیمیایی: CF3Br
- Halon 1211: فرمول شیمیایی: CF2ClBr

این مواد به عنوان وسایلی برای خنک‌کردن و مهار منطقه حریق استفاده می‌شوند، که این مواد بسته به نوع سیستم و محیط استفاده متفاوت می‌باشند.

سیستم اطفاء حریق از گازهای مختلفی برای خاموش کردن آتش استفاده می‌کنند، که هرکدام ویژگی‌ها و کاربردهای خاصی دارند. در ادامه، به توضیحات بیشتری در مورد هر یک از این گازها می‌پردازیم:

**1. CO2 (دی‌اکسید کربن):**

CO2 یک گاز بی‌رنگ، بی‌بو و بدون طعم است که به عنوان یک گزینه معمول برای اطفاء حریق استفاده می‌شود. این گاز به صورت مایع در مخازن فشرده شده و در زمان اطلاق، تبخیر و به فرم گاز تبدیل می‌شود. CO2 باعث کاهش غلظت اکسیژن در محیط می‌شود و با از بین بردن اکسیژن، آتش را خاموش می‌کند. این گاز به ویژه برای آتش‌نشانی‌هایی که در محیط‌های با فضای بسته و کم اکسیژن مانند انبارها و تأسیسات صنعتی اتفاق می‌افتد، مناسب است.

**2. HFC-227ea (FM-200):**

این گاز یکی از جایگزین‌های محیط‌زیستی برای گازهای اعتیادآور مانند هالون‌ها است. FM-200 یک گاز غیررسوبی و بی‌رنگ است که باعث مهار آتش می‌شود. این گاز، در صورت اطلاق، به سرعت می‌پاشد و در عرض چند ثانیه تبخیر می‌شود. FM-200 از اکسیژن جذب می‌کند و با ایجاد تغییرات شیمیایی در رابطه با آتش، آتش را خاموش می‌کند. این گاز به دلیل عملکرد سریع و ایمنی بالا، برای استفاده در اماکنی مانند ادارات، بانک‌ها، سالن‌های سرور، وسایل الکتریکی حساس و غیره، مناسب است.

**3. HFC-125 (FE-25):**

FE-25 نیز یک گاز غیررسوبی و بی‌رنگ است که به عنوان یک گزینه موثر و قابل اعتماد برای سیستم اطفاء حریق مورد استفاده قرار می‌گیرد. این گاز اکسیژن را از محیط جذب می‌کند و با مهار آتش، آتش را خاموش می‌کند. FE-25 از نظر محیط‌زیستی از گازهای سریعاً بازیافت می‌شود و اثرات مخربی بر روی ازتون از آن به جای گازهای دیگر به حداقل می‌رسد. به دلیل ویژگی‌های بی‌خطر و بدون آسیب برای انسان، این گاز برای استفاده در محیط‌هایی مانند بانک‌ها، مراکز داده، موزه‌ها، اتاق‌های سرور، ادارات و غیره، مناسب است.

**4. HFC-23 (FE-13):**

FE-13 نیز یک گاز موثر و کارآمد برای سیستم اطفاء حریق است. این گاز نیز از اکسیژن جذب می‌کند و با کاهش غلظت اکسیژن، آتش را خاموش می‌کند. FE-13 به دلیل عدم اثرات مخرب بر روی اتمسفر و سازگاری با محیط زیست، برای استفاده در مکان‌هایی که با محیط‌زیست و انسان‌ها همراه هستند، مناسب است.

در کل، انتخاب گاز اطفاء حریق بستگی به نوع آتش، محیط، ابعاد محیط، ویژگی‌های محیط‌زیستی و ایمنی مورد استفاده دارد. برای اطمینان از انتخاب درست، مهم است که به این عوامل توجه و مطالعه دقیقی انجام شود.

منبع: https://www.spinelectric.com/fireextinguishing-system/

بازگشت به صفحه اصلی

سیستم اعلام حریق متعارف

سیستم اعلام حریق متعارف

 

سیستم اعلام حریق متعارف (CONVENTIONAL) با استفاده از تجهیزات اعلام حریق، منطقه ای (زون) که دچار حریق شده است را مشخص می کند. در واقع مجموعه ای متشکل از دتکتور دود، دتکتور حرارتی، شستی اعلام حریق، آژیر و فلاشر می باشد که عمل تشخیص حریق را در زون انجام می دهد.

یک سیستم معمولی از یک یا چند مدار راه‌اندازی استفاده می‌کند که به حسگرها (دستگاه‌های راه‌اندازی) متصل هستند که به صورت موازی سیم‌کشی شده‌اند. این حسگرها برای کاهش مقاومت مدارها در زمانی که تأثیر محیطی بر هر سنسوری از آستانه از پیش تعیین شده فراتر رود، ابداع شده‌اند.

در یک سیستم اعلام حریق متعارف، چگالی اطلاعات به تعداد مدارهای مورد استفاده محدود می شود. گاهی اوقات، پلان طبقه ساختمان اغلب در نزدیکی ورودی اصلی قرار می گیرد که مناطق مشخص شده ترسیم شده است و LED ها نشان می دهند که آیا یک مدار/منطقه خاص فعال شده است یا خیر. یکی دیگر از روش های رایج این است که مناطق مختلف را در یک ستون، با یک LED در سمت چپ نام هر منطقه، فهرست میکند.

اشکال اصلی سیستم اعلام حریق متعارف این است که نمی توان تشخیص داد که کدام دستگاه در یک مدار فعال شده است. آتش ممکن است در یک اتاق کوچک باشد، اما تا آنجا که امدادگران اورژانس می‌توانند تشخیص دهند، آتش‌سوزی می‌تواند در هر نقطه از یک منطقه وجود داشته باشد. همین امر در مورد پنل های کدگذاری شده نیز صدق می کند، که امروزه دیگر ساخته نمی شوند، اما در سیستم های قدیمی یافت می شوند. اینها، اگر تصمیم به حفظ آنها گرفته شود، تحت مقررات NFPA "پدربزرگ" هستند.

پانل های کنترل سیستم اعلام حریق متعارف راه حلی مقرون به صرفه برای کاربردهای کوچک تا متوسط ​​هستند. شما از نصب سریع و آسان و نگهداری کم بهره مند می شوید. دکمه های عملکرد بصری و نشانگر صفحه نمایش آموزنده عملکرد سریع و آسان را تضمین می کند. علاوه بر این، تست سیستم را می توان با اطمینان با استفاده از کنترل ها و شاخص های واضح و مختصر انجام داد.

با یک اتصال جمعی، همه آشکارسازهای با تکنولوژی معمولی به صورت موازی به یک پروسسور متصل می شوند، بنابراین جنبه های زیر باید در نظر گرفته شوند:

• فقط یک پیام هشدار یا سیگنال خطا در هر خط قابل ارزیابی است،زیرا آشکارسازها به صورت جداگانه قابل شناسایی نیستند.

• ارتباط یک طرفه است، از آشکارساز تا واحد کنترل.

• مطابق با استاندارد EN 54، اتصال حداکثر 32 دستگاه با هم ممکن است

سیستم های تشخیص حریق متعارف اطلاعات را از طریق جریان های الکتریکی آنالوگ ارائه می دهند.

بیشتر آنها به آشکارسازهای حرارت/دود و نقاط تماس دستی متکی هستند. سپس این دستگاه ها بر اساس محل قرارگیری آنها در یک ساختمان به مناطق مختلف تقسیم می شوند. این به خدمات اضطراری یا کاربر نهایی کمک می کند دستگاه را پیدا کند. پانل کنترل سیگنال الکتریکی را دریافت می کند و هنگامی که دستگاه فعال می شود زنگ هشدار را به صدا در می آورد. بیشتر دستگاه های اعلان (صدا و VADS) و اپراتور سیستم (ARC) را فعال می کنند. برخی ممکن است سیستم های شخص ثالث را فعال کنند (اطفاء حریق).

همانطور که می دانید، اطلاعات تولید شده توسط کنترل پنل اعلام حریق بسیار ابتدایی است. کاربر باید منطقه به منطقه را جستجو کند تا دستگاه فعال شده یا آتش را پیدا کند. این امر زمان جستجو را افزایش می دهد، به ویژه اگر دستگاه های زیادی در سیستم وجود داشته باشد.

به همین دلیل است که توصیه می‌کنیم از سیستم‌های معمولی در ساختمان‌های بزرگ یا سیستم‌هایی با تعداد زیادی دستگاه‌ها یا دستگاه‌هایی که ممکن است در دسترس نباشنداستفاده نشود.

با توجه به کاهش هزینه سیستم‌های اعلام حریق آدرس‌پذیر کوچک، شرکت‌های اعلام حریق بیشتر بجای سیستم‌های معمولی سیستم‌های آدرس‌پذیر را جایگزین می‌کنند.

با این حال، چند نوع از سیستم های معمولی هنوز در تقاضا وجود دارد. یکی سیستم "دو سیم" یا "Twin Flex" است، این سیستم ها هنگام استفاده برای سیستم های کم هزینه بسیار مقرون به صرفه هستند، و دیگری سیستم های اطفاء حریق، که در آن سیستم های معمولی هنوز انتخاب ارجح هستند. محبوبیت سیستم‌های آدرس‌پذیر برای سیستم‌های اطفاء حریق افزایش می‌یابد، اما به نظر می‌رسد این امر به دلیل اجرای استاندارد CE اروپا متوقف شده است. بسیاری از تولیدکنندگان حاضر به پرداخت هزینه برای تأیید تجهیزات اعلام حریق آدرس پذیر اطفاء حریق توسط شخص ثالث نبودند، بنابراین، محصولات را پس گرفتند.

کاربردهای اعلام حریق متعارف

کاربردهای ایده آل برای اعلام حریق متعارف () عبارتند از:

• مدارس کوچک
• مغازه ها
• رستوران ها
• آپارتمان ها

یک سیستم اعلام حریق متعارف از یک یا چند مدار استفاده می کند که به حسگرهایی که به صورت موازی سیم کشی شده اند متصل می شوند. هر دستگاه با سیم مخصوص خود به کنترل پنل متصل می شود. یک سر سیم را خواهید دید که به دستگاه متصل است و سر دیگر آن به کنترل پنل متصل است. مزیت اصلی سیستم های اعلام حریق معمولی مقرون به صرفه بودن آنها برای کاربردهای کوچکتر است.

مزایای سیستم های اعلام حریق متعارف:

مقرون به صرفه برای برنامه های کاربردی کوچک.
(توجه: هرچه سیستم بزرگتر باشد، قیمت رقابتی کمتری دارد که عمدتاً به دلیل هزینه نصب بالاتر است.)
معایب سیستم های اعلام حریق متعارف:
هزینه، بدون قیمت رقابتی برای سیستم های بزرگتر.
تشخیص دود یا آتش‌سوزی توسط منطقه انجام می‌شود که می‌تواند چندین ناحیه باشد نه اینکه مکان خاصی را مشخص کند. این امر می تواند امدادگران اورژانس را در مکان یابی آتش به تاخیر بیاندازد.
پانل های معمولی اغلب به پانل های "گنگ" گفته می شود زیرا قادر به ارائه اطلاعات جزئی نیستند، مانند…
مکان های دستگاه
هیچ جزئیاتی در مورد تاریخچه رویداد وجود ندارد.
بدون اتصال به اینترنت برای اطلاع از زنگ هشدار / مشکل / رویدادهای نظارتی.

نکات برجسته:

§ ایده آل برای برنامه های کوچک مناسب است، به عنوان مثال. در مدارس، مغازه های کوچک، هتل ها و غیره

§ پانل کنترل آتش پیش ساخته فشرده و پیش ساخته با کنترل ریزپردازنده

§ به عنوان نسخه مستقل قابل استفاده است

§ 2 تا 12 منطقه، حداکثر 32 دستگاه در هر منطقه

§ عملیات سرنشین دار/بدون سرنشین

§ تمایز مبدا دزدگیر دستی و اتوماتیک در یک منطقه بدون سیم کشی جداگانه

§ دسترسی کاربر به کد یا سوئیچ کلید

§ نشانه و کنترل های واضح و جامع برای کارکرد آسان مشتری

§ توابع قابل برنامه ریزی خاص

§ ساعت، شمارنده زنگ هشدار و حافظه رویداد که تا 1000 رویداد را با زمان و تاریخ ذخیره می کند

§ پیکربندی آسان در محل

سیستم اعلام حریق معمولی یا آدرس پذیر کدام بهتر است؟

انتخاب سیستم اعلام حریق صرفاً رعایت الزامات قانونی نیست. این همچنین در مورد صرفه جویی در زمان، پول وانرژی است.
دستگاه های متعدد متصل به سیستم آدرس پذیر دارای آدرس منحصر به فرد خود است. هنگامی که آتش سوزی تشخیص داده می شود، آدرس دستگاه در کنترل پنل اصلی نشان داده می شود و دقیقاً به شما می گوید که کدام دستگاه فعال شده است. این به شما امکان می دهد مکان دقیق آتش سوزی را پیدا کرده و به سرعت آنها را خاموش کنید.

با یک سیستم متعارف، هیچ راهی برای تعیین دقیق محل آتش سوزی وجود ندارد. با این حال، با سیم کشی ساختمان خود در مناطق مختلف، می توانید یک ایده کلی از محل آتش سوزی به دست آورید. به عنوان مثال، اگر دو طبقه دارید، می توانید اولی را به عنوان "منطقه 1" و دومی را به عنوان منطقه 2 سیم کشی کنید. بنابراین اگر در منطقه 1 آتش سوزی رخ دهد، می دانید که آتش در جایی در طبقه اول است.

تفاوت سیم کشی
سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر دستگاه ها را با استفاده از یک حلقه متصل می کنند. اینجاست کهتنها یک سیم تمام دستگاه ها را به کنترل پنل متصل می کند. هر دو انتهای حلقه سیم به کنترل پنل متصل می شوند.

با زنگ هشدار معمولی، هر دستگاه به جای سیم مشترک، از طریق سیم خود به کنترل پنل متصل می شود. یک سر سیم دستگاه را لمس می کند و دیگری با صفحه کنترل لمس می کند.

کدام گزینه برای شما ارزانتر است؟

پنل های سیستم اعلام حریق متعارف هزینه بسیار کمتری برای خرید دارند اما هزینه نصب آنها بیشتر است. این به این دلیل است که هر دستگاهی که در حال اتصال است به سیم جداگانه نیاز دارد. با سیستم های آدرس پذیر، یک حلقه سیم چندین دستگاه را به هم متصل می کند. این بدان معناست که سیستم اعلام حریق متعارف در مرحله نصب به سیم بیشتر و ساعات کار بیشتری نیاز دارند.

علاوه بر این، سیستم های آدرس پذیر دارای طیف وسیعی از امکانات دیگر هستند که می توانند به صرفه جویی در هزینه کمک کنند. به عنوان مثال، پانل‌های هشدار آدرس‌پذیر جریان هوا را از طریق آشکارسازهای دود نظارت می‌کنند تا از وقوع آلارم‌های کاذب جلوگیری کنند که می‌تواند برای یک کسب‌وکار پرهزینه باشد.

اعلام حریق آدرس پذیر یا متعارف کدام قابل اعتمادتر است؟

پنل اعلام حریق آدرس پذیر قابل اطمینان تر است. این به این دلیل است که سیم در دو انتها به صفحه کنترل متصل می شود اگر یک انتهای حلقه قطع شود، سیگنال ها همچنان می توانند از طریق انتهای دیگر حلقه به کنترل پنل ارسال شوند. ماژول های ایزولاتور در حلقه نیز برای جداسازی دستگاه ها در حلقه استفاده می شوند. این بدان معنی است که اگر یک دستگاه قطع شود، مدار را غیرفعال نمی کند. در یک سیستم معمولی، اگر یک سیم قطع شده باشد، دستگاه قطع می شود.

به طور کلی از نظر عملکردی، واحد اعلام حریق آدرس پذیر برتر است چون می تواند به جلوگیری از فعالیت های پرهزینه کمک کند و در زمان تشخیص آتش سوزی صرفه جویی کند. همچنین نصب آن ارزان تر و راحت تر است. اما از نظر قیمت خرید، یک سیستم متعارف ارزان‌تر است و نیازهای عملکردی مکان‌های کوچکی را که در آن سیستم پیچیده لازم نیست، برآورده می‌کند.
تفاوت بین سیستم های اعلام حریق معمولی و آدرس پذیر

سیستم های اعلام حریق آدرس پذیر اطلاعات مربوط به آشکارسازهای فردی را ارائه می دهند، در حالی که سیستم اعلام حریق متعارف فقط اطلاعات مربوط به مدارهای خاص (زون ها) را ارائه می دهند.

به همین دلیل، سیستم‌های آدرس‌پذیر اجازه می‌دهند که یک ایجاد برچسب متنی برای شناسایی آسان هر رویداد امکان‌پذیر باشد. به عنوان مثال به آشکارساز 1 ممکن است برچسب "اتاق خواب 1" داده شود.

اکثر سیستم‌های آدرس‌پذیر هشدار زودهنگام "پیش هشدار" را می‌دهند که به فرد مسئول اجازه می‌دهد تا هشدارهای احتمالی را قبل از اینکه سیستم آژیرهای خود را فعال کند بررسی کند.

بسیاری از سیستم های آدرس پذیر می توانند آستانه هشدار آشکارسازها را تغییر دهند تا نیازهای محیط های مختلف در مناطق مختلف سیستم را برآورده کنند.
سیستم های آدرس پذیر معمولاً در یک حلقه سیم کشی می شوند. سیستم های معمولی معمولاً به صورت مدارهای شعاعی سیم کشی می شوند.
سیستم‌های آدرس‌پذیر معمولاً یک ساعت و گزارش رویداد واقعی برای ثبت رویدادهای سیستم دارند.
سیستم‌های آدرس‌پذیر بزرگ‌تر معمولاً توانایی استفاده از گزینه‌های برنامه‌نویسی پیچیده را دارند تا خروجی‌های خاصی را فقط با رویدادهای خاص اجرا کنند.
از لحاظ تاریخی، پیکربندی سیستم‌های آدرس‌پذیر پیچیده بوده و بین 50 تا 100 درصد بیشتر از یک معادل معمولی هزینه دارند.

ما طیف کاملی از سیستم اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر را با قیمت های رقابتی و تحویل رایگان عرضه می کنیم. به طور خاص، سیستم اعلام حریق Micro Addressable Simplicity برای پر کردن شکاف بین این دو طراحی شده است. ارائه موثر ویژگی‌های مطلوب یک سیستم آدرس‌پذیر تقریباً به قیمت یک سیستم معمولی.

فروشگاه اسپین الکتریک طیفی گسترده ای از سیستم های اعلام حریق، لوازم جانبی اعلام حریق و موارد دیگر را می فروشد. فروشگاه آنلاین ما را مرور کنید Spinelectric.com و یا جهت دریافت مشاوره تخصصی رایگان با شماره تلفن [phone]و یا جهت ارتباط با کارشناسان فروش ما با شماره44988404-021 داخلی 103 تماس حاصل فرمائید.

NFPA 72 ( استانداردهای اداره پیشگیری از آتش ایالات متحده آمریکا در مورد سیستم های اعلام حریق)

سوالات متداول

پاسخ به سوالات متداول توسط کارکنان فنی NFPA برای کمک به کاربران در خواندن و درک کدهای NFPA تهیه شده است.
و استانداردها پاسخ ها، با این حال، تفسیرهای رسمی صادر شده بر اساس مقررات NFPA نیستند.

1. آیا NFPA 72®، اعلام حریق ملی و کد سیگنالینگ به سیستم های اعلام حریق نیاز دارد تا
نصب شود؟
شماره NFPA 72 فقط الزامات نصب، عملکرد، آزمایش، بازرسی و نگهداری سیستم اعلام حریق NFPA 101®، Life Safety Code® وکدهای دیگر تعیین می کنند که آیا سیستم اعلام حریق در یک مکان خاص مورد نیاز است یا خیر.

2. سیم کشی سیستم اعلام حریق چه مدرکی را پوشش می دهد؟
NFPA 70®، National Electrical Code®، NEC® سیم کشی یک سیستم اعلام حریق را پوشش می دهد.
عملکرد سیستم اعلام حریق را پوشش نمی دهد. NFPA 72، اعلام حریق ملی وکد سیگنالینگ الزامات عملکرد نصب اعلام حریق را پوشش می دهد
سیستم های.

3. آیا NFPA 72 به اطلاع ساکنین از طریق وسایل اعلان نیاز دارد؟
شماره NFPA 101، کد ایمنی جان و سایر کدها تعیین می کنند که آیا سرنشین وجود دارد یا خیر،اطلاع رسانی در یک مکان خاص مورد نیاز است. با این حال، فصل 18 NFPA 72 چنین است :اگر سطح فشار صدای محیط بالاتر از 105 dBA باشد، نیاز به سیگنال قابل مشاهده دارد.

4. آیا NFPA 72 به دستگاه های تشخیص آتش خودکار نیاز دارد؟
شماره NFPA 101، کد ایمنی زندگی و سایر کدها تعیین می کنند که آیا اعلام حریق استارت می شود یا خیردستگاه ها در یک مکان خاص مورد نیاز هستند. با این حال، بخش 10.15 به اعلام حریق نیاز دارد
واحدهای کنترل، توسعه دهنده های برق NAC و تجهیزات انتقال ایستگاه نظارتی که
در مناطق اشغال شده مستمر قرار دارد باید با تشخیص دود محافظت شود، حتی اگر
دستگاه های تشخیص خودکار مورد نیاز است.
5. آیا سیستم اعلام حریق نظارتی اسپرینکلر جزء سیستم اعلام حریق محسوب می شود؟
بله. تعریف سیستم اعلام حریق در بند 3.3.95 شامل این سیستم ها می شود.

---

پنلهای متعارف اعلام حریق میکروپروسسوری  با کیفیت بسیار بالا و مطابق استاندارهای معتبر جهانی و با ظاهری برازنده عرضه میشوند.
این پنلها در اندازه های یک تا 32 زون جهت حفاظت محیطهای مختلف اداری ، مسکونی یا تجاری عرضه ساخته میشوند.

هر مدار زون میتواند تا 20 آشکارساز دود ، حرارت ، ،شعله یا سنسور نشت گاز و یا ترکیبی از آنها را بر همراه تعداد زیادی شستی اعلام حریق شامل شود. این پنلها دارای دو خروجی جهت اتصال به مدار آژیرها ، فلاشرها و یا زنگها میباشند. تمامی مدارات ورودی و خروجی پنلها نظارت شده Monitoring هستند. بدین معنی که در صورت اتصال کوتاه یا قطع سیمهای رابط آنها مراتب با به صدا در آمدن بازر داخلی اعلام می گردد.

همچنین میتوان با استفاده از اپلیکیشن GSM موبایل اطلاعات مربوطه به پنل را دریافت نمود. یا با استفاده از خط تلفن و یک دستگاه تلفن گر اتوماتیک اعلام آتش سوزی را به راه دور اطلاع داد.

[caption id="attachment_591" align="aligncenter" width="177"] اعلام حریق متعارف[/caption]

انواع آشکارساز های متعارف قابل عرضه

مجموعه کاملی از آشکارسازهای دود، حرارت، شعله و گاز تولید و عرضه میگردند. تمامی این محصولات بر اساس استاندارد EN54 و با کیفیت بالا و دارای یکسال گارانتی کیفیتی هسند.

⦁ آشکارساز های خطی LHD
⦁ آشکارساز دودی نوع بیم
⦁ آشکارسازهای شعله ای
⦁ آشکارسازهای نشت گاز
⦁ شستی های اعلام
⦁ آشکارساز حرارتی نوع کابلی LHD
⦁ آشکارسازهای مکشی ASD

* جهت اطلاع از انواع دیگر کابل سنسورهای کابلی با بخش فروش شرکت تماس حاصل فرمائید.

منبع: https://www.spinelectric.com/conventional-fire-alarms/

بازگشت

سیستم اعلام حریق آدرس پذیر

سیستم اعلام حریق آدرس پذیر

مرکز اعلام حریق آدرس پذیر SANJIANG مدل SEC3002

سیستم‌های اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر دو رویکرد مختلف در زمینه اعلام حریق هستند که در زیر به تفاوت آنها می‌پردازیم:

**سیستم اعلام حریق متعارف:**
این سیستم‌ها معمولاً شامل سنسورها، دتکتورها و زنگ‌های آژیر معمولی هستند که در نقاط استراتژیک ساختمان نصب می‌شوند. زمانی که سنسورها حرارت یا دود را تشخیص می‌دهند، آژیرها فعال می‌شوند و اعلام حریق به همه در محدوده آن آژیر صورت می‌گیرد. این سیستم‌ها قادر به تشخیص نقطه دقیق حریق نیستند و فقط به صورت کلی اعلام می‌کنند که حریق در ساختمان رخ داده است.

**سیستم اعلام حریق آدرس پذیر:**
سیستم‌های اعلام حریق آدرس پذیر دارای پنل کنترل مرکزی هستند که قادر به دریافت اطلاعات از سنسورها و دتکتورهای متصل به آنها می‌باشند. این سیستم‌ها قادر به تشخیص نقطه دقیق حریق، مانند شماره اتاق یا مکان دقیق در ساختمان، هستند و اطلاعات را به صورت آدرس شده به پنل ارسال می‌کنند. بنابراین، این سیستم‌ها قادر به ارسال هشدارهای دقیق به مکان‌های مورد نیاز می‌باشند و به مدیران و خدمات امداد اجازه می‌دهند تا به سرعت به نقطه حریق مورد نظر مراجعه کنند.

در کل، اصلی‌ترین تفاوت بین دو نوع سیستم اعلام حریق متعارف و آدرس پذیر در توانایی تشخیص و اعلام نقطه دقیق حریق و ارسال هشدار به مکان مورد نیاز می‌باشد، که در سیستم آدرس پذیر به صورت دقیقتر و کارآمدتر انجام می‌شود.

پروگرامر و نحوه آدرس دهی

پروگرامر سیستم اعلام حریق آدرس پذیر یک قسمت بسیار مهم و حیاتی از سیستم است که مسئول برنامه‌ریزی و تنظیم تمامی دستگاه‌ها و اجزای مختلف سیستم اعلام حریق است. این پروگرامر به طور کلی وظیفه تنظیم و مدیریت تعداد زیادی از دستگاه‌ها اعم از دتکتورها، آژیرها، شستی‌ها و سایر اجزای سیستم را داراست.

نحوه آدرس دهی به دتکتورها، آژیرها و شستی‌ها از وظایف اصلی پروگرامر است. این آدرس دهی به معنای اختصاص یک شماره یا کد یکتا به هر دستگاه در سیستم است تا بتوان هنگام وقوع حریق، نقطه مربوطه را به دقت شناسایی و هشدار ارسال کرد. به عبارت دیگر، هر دستگاه به یک مکان خاص در ساختمان اختصاص می‌یابد و اطلاعات مربوط به آن به صورت دقیق به پنل کنترل مرکزی ارسال می‌شود.

برای انجام آدرس دهی، پروگرامر از روش‌های مختلفی مانند استفاده از نرم افزارهای مخصوص، پنل کنترل مرکزی یا کابل کشی فیزیکی استفاده می‌کند. سپس با استفاده از دستگاه برنامه‌ریزی، اطلاعات مربوط به مکان و آدرس هر دستگاه به پنل ارسال می‌شود. این اطلاعات شامل شماره اتاق، طبقه، واحد و سایر جزئیات مربوط به مکان دقیق دستگاه می‌باشد.

در نهایت، با استفاده از این نحوه آدرس دهی دقیق، سیستم اعلام حریق آدرس پذیر قادر به تشخیص و اعلام حریق به مکان مورد نظر به صورت دقیقتر و کارآمدتر خواهد بود، که این امر در ایجاد پاسخ سریع و موثر در برابر حوادث حیاتی مانند حریق اهمیت بسیاری دارد.

مفهوم لوپ در سیستم اعلام حریق آدرس پذیر

در سیستم اعلام حریق، لوپ به یک گروه یا مجموعه از دستگاه‌های اعلام حریق اشاره دارد که به طور مستقیم به پنل کنترل مرکزی متصل می‌شوند. این لوپ‌ها به عنوان راهی برای انتقال اطلاعات از دستگاه‌های مختلف اعلام حریق، مانند دتکتورها، شستی‌ها، و آژیرها به پنل کنترل مرکزی عمل می‌کنند.

هر لوپ می‌تواند شامل یک تعداد مشخصی از دستگاه‌های اعلام حریق باشد، که این تعداد معمولاً بر اساس ظرفیت لوپ و نیازهای ساختمان تعیین می‌شود. بطور عمومی این عدد 127 میباشد. به این معنی که در هر خط لوپ تعداد 127 عدد دتکتور – شستی – آژیر یا سایر اجزای سیستم اعلام حریق قابل اتصال به هر لوپ از سیستم اعلام حریق آدرس پذیر میباشند.

دستگاه‌های اعلام حریق مختلف، مانند دتکتورها برای تشخیص دود یا حرارت، شستی‌ها برای اعمال مواد خاموش‌کننده و آژیرها برای اعلام هشدار به افراد حضور دارند، به لوپ‌ها متصل می‌شوند.

خط لوپ به این معناست که از تابلوی اعلام حریق یک کابل خروجی داریم و تمامی اجزا یک به یک توسط کابل به پنل کنترل مرکزی متصل هستند و انتهای این کابل مجددا به پنل کنترل مرکزی بر میگردد. در واقه ابتدا و انتهای کابل به پنل کنترل مرکزی متصل است و تشکیل یک حلقه یا لوپ را میدهند که در طول مسیر این حلقه اجزای مختلف (دتکتور – شستی – آژیر و ….) متصل هستند.

به طور خلاصه، لوپ در سیستم اعلام حریق به یک گروه از دستگاه‌های اعلام حریق اشاره دارد که به یک پنل کنترل مرکزی متصل شده‌اند و این اجازه را می‌دهد که اطلاعات دریافتی از دستگاه‌های مختلف را به صورت مرتب و منظم به پنل کنترل مرکزی ارسال کنند.

 منبع : https://www.spinelectric.com/addressable-fire-alarm-system